USG jajników – jak wygląda badanie i kiedy się je wykonuje?

USG jajników – znaczenie diagnostyczne

Badanie jajników jest nieinwazyjne i bezbolesne, a przy tym dostarcza cennych informacji diagnostycznych. Wykorzystuje fale ultradźwiękowe, czyli fale charakteryzujące się wysoką częstotliwością. Odbijają się od narządów, po czym wracają do sondy. Następnie analizuje je specjalne urządzenie, a obraz wyświetla się na monitorze. W ten sposób lekarz może dokładnie ocenić stan narządów znajdujących się w miednicy mniejszej.

Badanie przeprowadza się w przypadku podejrzenia torbieli (czynnościowych, dermoidalnych, endometrialnych, czyli czekoladowych), raka jajnika, zespołu policystycznych jajników (PCOS). Odgrywa również kluczową rolę w monitorowaniu owulacji, zwłaszcza u kobiet starających się o dziecko. W ten sposób można śledzić dojrzewanie pęcherzyków Graffa, określić moment jajeczkowania i wykryć ewentualne zaburzenia.

Wzmożone unaczynienie może wskazywać na nowotwór lub stan zapalny. Aby postawić ostateczną diagnozę, zwykle wykonuje się dodatkowe badania, takie jak tomografia komputerowa, czy rezonans magnetyczny. Rak jajnika jest jednym z najgroźniejszych nowotworów, przede wszystkim dlatego, że wykrywa się go zbyt późno. Początkowo przebiega bezobjawowo lub daje niespecyficzne dolegliwości, w związku z tym badania obrazowe odgrywają ważną rolę.

USG jajników – jak wygląda badanie?

Badanie jajników wykonuje się na dwa sposoby:

przezbrzusznie – zazwyczaj u pacjentek, które nie współżyły. Wymaga od nich pełnego pęcherza moczowego, aby dokładnie obejrzeć narządy miednicy mniejszej. Wypijmy 1-1,5 l wody przed badaniem. Pamiętajmy, żeby nie oddawać moczu na 1-2 godziny przed wizytą. Unikajmy także produktów powodujących wzdęcia, takie jak kapusta, rośliny strączkowe, napoje gazowane.

przezpochwowo (transwaginalnie) – zapewnia obrazy o wysokiej rozdzielczości, co umożliwia wykrycie nieprawidłowości. Nie wymaga pełnego pęcherza. To złoty standard w diagnostyce ginekologicznej. Zaleca się założenie luźnej bielizny. Warto również powstrzymać się od współżycia na dzień przed badaniem.

Niezależnie od metody badania zadbajmy o higienę osobistą. Zabierzmy ze sobą dokumentację medyczną, zwłaszcza wyniki badań obrazowych i hormonalnych. Odpowiednie przygotowanie ułatwia postawienie trafnej diagnozy.

Niewidoczny jajnik na USG – co to znaczy?

Niewidoczny jajnik na USG wzbudza niepokój, ale istnieją różne przyczyny wspomnianego zjawiska. Może znajdować się w nietypowym miejscu w jamie brzusznej, co utrudnia identyfikację podczas badania. U dziewcząt przed okresem dojrzewania narząd zazwyczaj jest zbyt mały, aby go zobaczyć go w trakcie USG. Zła jakość obrazu niekiedy wynika z nadmiernej ilości gazów w jelitach, niedostatecznego wypełnienia pęcherza moczowego, czy otyłości pacjentki. Może być również spowodowana nieprawidłowym ułożeniem sondy, bądź niską jakością sprzętu.

Pod wpływem endometriozy, zrostów pooperacyjnych lub przebytych stanów zapalnych dochodzi czasami do przemieszczenia jajnika. Niektóre pacjentki w ogóle go nie mają, bądź doszło do jego usunięcia. Zmiany zapalne lub nowotworowe również powodują przesunięcie jajnika. W takiej sytuacji lekarz zleca dodatkowe badania, takie jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny. Diagnostyka obejmuje szczegółowy wywiad, podczas którego ginekolog zbiera informacje na temat objawów i historii leczenia.

Usg torbiela na jajniku – co warto wiedzieć?

Podczas badania lekarz zwraca uwagę na wielkość, zawartość, ściany i unaczynienie torbieli. Może rozwijać się w środku jajnika lub na nim. Torbiel prosta jest gladkościenna, owalna lub okrągła, ma wyraźnie zaznaczone brzegi. Na USG ujawnia się jako zmiana bezechowa ze wzmocnieniem akustycznym. Zwykle ma charakter funkcjonalny, co oznacza, że wiąże się zwykle z normalnymi procesami zachodzącymi podczas cyklu miesiączkowego. Z kolei torbiel złożona zawiera ciała stale, echogeniczne struktury, bądź przegrody. Zwykle przyjmuje postać twardych guzków. Może mieć charakter nowotworowy, dlatego wymaga dokładnej diagnostyki. W zależności od wyników lekarz decyduje o obserwacji, dalszych badaniach lub leczeniu, najczęściej laparoskopowym.