Leczenie zaburzeń miesiączkowania zależy od przyczyny ich wystąpienia u pacjentek. W przypadku kiedy te zabirzenia pojawiają się, leczenie może polegać na:

• łagodzeniu objawów, takich jak ból,
• regulacji cyklu miesiączkowego,
• leczeniu przyczyny zaburzeń, np. przy zaburzeniach hormonalnych stosowana jest terapia hormonalna.

W przypadku zaburzeń organicznych, leczenie zależy od rodzaju choroby podstawowej. Mogą być to leki, zabiegi chirurgiczne lub radioterapia.

Ważne jest, aby w przypadku wystąpienia zaburzeń miesiączkowania skonsultować się z lekarzem ginekologiem. Lekarz przeprowadzi wywiad i badanie ginekologiczne, a w razie potrzeby zleci dodatkowe badania diagnostyczne. Dzięki temu będzie mógł ustalić przyczynę zaburzeń i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Infekcje układu moczowo-płciowego (IUI) to infekcje obejmujące układ moczowy i narządy płciowe. Mogą być wywołane przez bakterie, wirusy, grzyby lub pasożyty.

Najczęstsze rodzaje infekcji układu moczowo-płciowego to:

• Zakażenia dróg moczowych (ZUM) – obejmują one infekcje cewki moczowej, pęcherza moczowego i nerek. Najczęściej są wywoływane przez bakterie, takie jak Escherichia coli (E. coli).

  www.przeglad-urologiczny.pl 

• Zakażenia przenoszone drogą płciową (ZPP) – obejmują one infekcje, które mogą być przenoszone drogą płciową, w tym:

  • Chlamidia trachomatis – może powodować zapalenie cewki moczowej, szyjki macicy, jajowodów, jąder i odbytu.

  • Ureaplasma urealyticum – może powodować zapalenie cewki moczowej, szyjki macicy i jajowodów.

  • Mycoplasma genitalium – może powodować zapalenie cewki moczowej, szyjki macicy i jajowodów.

  • Gonorrhea – może powodować zapalenie cewki moczowej, szyjki macicy, jajowodów, jąder i odbytu.

  • Opryszczka genitalna – wywoływana jest przez wirusa herpes simplex typu 1 lub 2. Może powodować pęcherzyki i owrzodzenia na narządach płciowych.

  • Kiła – wywoływana jest przez bakterię Treponema pallidum. Może powodować owrzodzenia na narządach płciowych, a w późniejszych stadiach choroby uszkodzenia serca, mózgu i innych narządów.

  • Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) – może powodować brodawki narządów płciowych, a w niektórych przypadkach raka szyjki macicy.

  • Wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) – może powodować zapalenie wątroby, a w niektórych przypadkach marskość wątroby i raka wątroby.

  • Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) – może powodować zapalenie wątroby, a w niektórych przypadkach marskość wątroby i raka wątroby.

Objawy infekcji układu moczowo-płciowego mogą obejmować:

• Zakażenia dróg moczowych:
  • częstomocz
  • parcie na mocz
  • ból podczas oddawania moczu
  • krwiomocz
• Zakażenia przenoszone drogą płciową:
  • upławy
  • ból i pieczenie podczas oddawania moczu
  • ból w podbrzuszu
  • pęcherzyki i owrzodzenia na narządach płciowych

Ważne jest, aby jak najszybciej skonsultować się z lekarzem pojawienie się tych objawów. Lekarz przeprowadzi wywiad, a w razie potrzeby zleci dodatkowe badania diagnostyczne, takie jak badanie moczu, posiew moczu lub badanie ginekologiczne.

Leczenie infekcji układu moczowo-płciowego zależy od rodzaju infekcji i patogenu, który ją wywołał. W przypadku zakażeń dróg moczowych zazwyczaj stosuje się leki przeciwbakteryjne. W przypadku zakażeń przenoszonych drogą płciową leczenie zależy od patogenu, który je wywołał. Mogą być stosowane leki przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwgrzybicze lub antybiotyki.

Do najczęściej spotykanych chorób zalicza się

• Chlamydia – jest jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową. Jest to infekcja bakteryjna wywołana przez bakterie Chlamydia trachomatis. Może przebiegać bezobjawowo lub manifestować się poprzez objawy takie jak pieczenie podczas oddawania moczu, upławy, ból w okolicach miednicy u kobiet oraz ból jąder u mężczyzn. Nieleczona chlamydia może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak zapalenie jajowodów u kobiet czy zapalenie najądrzy u mężczyzn, a także zwiększać ryzyko niepłodności i zakażenia HIV.
• Kiła, znana również jako syfilis, jest chorobą przenoszoną drogą płciową wywoływaną przez bakterię Treponema pallidum. Może przebiegać w trzech fazach: pierwotnej, wtórnej i trzeciorzędowej.
  Objawy kiły w fazie pierwotnej mogą obejmować bolesny wrzód lub owrzodzenie w miejscu, gdzie bakterie dostały się do organizmu. W fazie wtórnej mogą pojawić się wysypka, gorączka, bóle stawów i ogólne złe samopoczucie. Faza trzeciorzędowa, która może pojawić się po latach, może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak uszkodzenie narządów wewnętrznych, mózgu, naczyń krwionośnych i kości.
  Kiła może być leczona za pomocą antybiotyków, jednak ważne jest szybkie zdiagnozowanie i leczenie, aby uniknąć powikłań. Jeśli masz podejrzenie zakażenia kiłą, zalecam skonsultowanie się z lekarzem.

• Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) jest bardzo powszechnym wirusem przenoszonym drogą płciową. Istnieje wiele różnych typów wirusa, z których niektóre mogą prowadzić do poważnych chorób, takich jak rak szyjki macicy, rak sromu, rak odbytu, a także brodawki narządów płciowych.

  Wiele infekcji HPV przebiega bezobjawowo i organizm sam potrafi zwalczyć wirusa. Jednak niektóre typy HPV mogą prowadzić do zmian nowotworowych, dlatego ważne jest regularne wykonywanie badań profilaktycznych, takich jak cytologia czy testy na obecność wirusa HPV.

  Obecnie istnieją szczepionki przeciwko wirusowi HPV, które mogą pomóc w zapobieganiu zakażeniom niektórymi groźnymi typami wirusa. Jednak mimo to, ważne jest stosowanie zasad bezpiecznego seksu oraz regularne badania ginekologiczne u kobiet i kontrole u mężczyzn, aby monitorować obecność wirusa HPV i ewentualne zmiany nowotworowe. Jeśli masz jakiekolwiek obawy dotyczące wirusa HPV, zalecam skonsultowanie się z lekarzem.

• Wirus opryszczki narządów płciowych (HSV) jest wirusem przenoszonym drogą płciową, który może powodować opryszczkę narządów płciowych. Istnieją dwa typy wirusa HSV: HSV-1, który często powoduje opryszczkę w okolicy ust, oraz HSV-2, który jest główną przyczyną opryszczki narządów płciowych.

  Objawy wirusa opryszczki narządów płciowych mogą obejmować bolesne pęcherze lub owrzodzenia w okolicy narządów płciowych, swędzenie, pieczenie oraz ból podczas oddawania moczu. Infekcja HSV jest przewlekła, co oznacza, że wirus pozostaje w organizmie i może powodować nawroty objawów.

  Chociaż nie ma lekarstwa na wirusa opryszczki narządów płciowych, istnieją leki, które mogą złagodzić objawy i zmniejszyć ryzyko przenoszenia wirusa na innych. Ważne jest również stosowanie zasad bezpiecznego seksu oraz rozmowa z partnerem/partnerką o stanie zdrowia seksualnego.

• Wirus zapalenia wątroby typu B (HBV) jest wirusem przenoszonym drogą krwi, płynów ustrojowych i kontaktów seksualnych, który atakuje wątrobę. Infekcja wirusem HBV może prowadzić do przewlekłego zapalenia wątroby, marskości wątroby, a nawet raka wątroby.

  Objawy infekcji wirusem HBV mogą obejmować zmęczenie, bóle brzucha, nudności, żółtaczkę, a w przypadku przewlekłej infekcji, brak apetytu, utratę masy ciała i inne objawy związane z uszkodzeniem wątroby.

  Istnieje skuteczna szczepionka przeciwko wirusowi HBV, która jest zalecana jako profilaktyka, szczególnie dla osób narażonych na ryzyko zakażenia, takich jak pracownicy służby zdrowia, osoby zakażone HIV, osoby współuzależnione od narkotyków, a także osoby podróżujące do regionów o wysokim występowaniu wirusa HBV.

• Wirus zapalenia wątroby typu C (HCV) jest wirusem przenoszonym drogą krwi, często związany z używaniem wspólnych igieł do zastrzyków, a także zakażeniami poprzez stosunki płciowe. Wirus HCV atakuje wątrobę, prowadząc do przewlekłego zapalenia wątroby, marskości wątroby, a nawet raka wątroby.

  Objawy infekcji wirusem HCV mogą być początkowo niespecyficzne, takie jak zmęczenie, osłabienie, bóle mięśniowe, utrata apetytu, nudności, a w przypadku przewlekłej infekcji, żółtaczka, obrzęk jamy brzusznej i inne objawy związane z uszkodzeniem wątroby.

  W dzisiejszych czasach istnieją skuteczne terapie antywirusowe, które mogą prowadzić do wyleczenia zakażenia wirusem HCV. Dostępne są również testy diagnostyczne, które pozwalają potwierdzić obecność wirusa HCV we krwi.

• Zakażenie wirusem HIV (HIV) to poważny problem zdrowotny, który wpływa na układ odpornościowy człowieka. Wirus atakuje komórki odpornościowe, co prowadzi do stopniowego osłabiania układu odpornościowego i zwiększa ryzyko wystąpienia innych chorób, takich jak infekcje i nowotwory.

  Objawy zakażenia HIV mogą być różne w zależności od fazy choroby, ale mogą obejmować gorączkę, biegunkę, powiększenie węzłów chłonnych, bóle mięśniowe, bóle stawów, osutki skórne, owrzodzenia jamy ustnej, przewlekłe zmęczenie itp. Ważne jest, aby pamiętać, że niektóre osoby zakażone wirusem HIV mogą nie wykazywać żadnych objawów przez długi czas.

  Obecnie istnieją skuteczne terapie antyretrowirusowe (ART), które pozwalają osobom zakażonym HIV na dłuższe i zdrowsze życie. Ponadto, istnieją również programy profilaktyki pre- i post-eksponowanej oraz terapia prewencyjna (PrEP), które mogą zmniejszyć ryzyko zakażenia wirusem HIV u osób narażonych.

Problemy z zajściem w ciążę to problem, który dotyka coraz więcej par. Według danych WHO, około 15% par w wieku rozrodczym ma problemy z poczęciem dziecka. Przyczyny problemów z zajściem w ciążę mogą być różne i mogą dotyczyć zarówno kobiety, jak i mężczyzny.

Przyczyny problemów z zajściem w ciążę u kobiet

Do najczęstszych przyczyn problemów z zajściem w ciążę u kobiet należą:

• Zaburzenia owulacji – to najczęstsza przyczyna niepłodności u kobiet. Zaburzenia owulacji mogą być spowodowane przez różne czynniki, takie jak: choroby tarczycy, nadnerczy, zespół policystycznych jajników (PCOS), endometrioza, czy stres.
• Niedrożność jajowodów – niedrożność jajowodów może uniemożliwić plemnikom dotarcie do komórki jajowej. Niedrożność jajowodów może być spowodowana przez infekcje, zabiegi ginekologiczne, czy choroby przenoszone drogą płciową.
• Endometrioza – endometrioza to choroba, w której komórki błony śluzowej macicy (endometrium) znajdują się poza macicą. Endometrioza może prowadzić do stanów zapalnych, zrostów, a także niedrożności jajowodów.
• Polipy i zrosty w macicy – polipy i zrosty w macicy mogą utrudnić zagnieżdżenie się zapłodnionej komórki jajowej.
• Zaburzenia hormonalne – zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność lub nadczynność tarczycy, czy zespół Cushinga, mogą mieć wpływ na płodność.

Do najczęstszych problemów u mężczyzn, które wpływają na zajście w ciążę przez kobietę, należą:

• Niskie parametry nasienia – to najczęstsza przyczyna niepłodności u mężczyzn. Do niskich parametrów nasienia należą m.in.:
  • Niski liczebność plemników (<15 mln/ml)
  • Niska ruchliwość plemników (<40%)
  • Nieprawidłowy kształt plemników (>40%)
• Niedrożność nasieniowodów – niedrożność nasieniowodów może uniemożliwić plemnikom wydostanie się z jąder. Niedrożność nasieniowodów może być spowodowana przez infekcje, zabiegi urologiczne, czy choroby przenoszone drogą płciową.
• Choroby przenoszone drogą płciową – niektóre choroby przenoszone drogą płciową, takie jak chlamydia, rzeżączka, czy kiła, mogą prowadzić do problemów z płodnością.
• Wnętrostwo – wnętrostwo to stan, w którym jądra nie zstępują do moszny. Wnętrostwo może być przyczyną obniżonej jakości nasienia.
• Zaburzenia hormonalne – zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność lub nadczynność tarczycy, czy zespół Klinefeltera, mogą mieć wpływ na płodność.
• Inne czynniki – na płodność mężczyzn mogą mieć wpływ również inne czynniki, takie jak:
  • Stres
  • Nadwaga lub otyłość
  • Zła dieta
  • Używanie używek
  • Ekspozycja na szkodliwe substancje

Menopauza to okres w życiu kobiety, w którym jajniki przestają produkować estrogen i progesteron. Menopauza zazwyczaj występuje między 45. a 55. rokiem życia, ale może wystąpić wcześniej lub później.

Objawy menopauzy mogą być różne i mogą dotyczyć różnych układów i narządów. Najczęstsze objawy menopauzy to:

• Uderzenia gorąca – to nagłe uczucie gorąca, które rozchodzi się po całym ciele. Uderzenia gorąca mogą trwać od kilkunastu sekund do kilku minut.
• Potliwość – potliwość może być skoncentrowana w określonych miejscach, takich jak twarz, szyja, czy pachy. Może być również bardziej intensywna niż zwykle.
• Zmiany nastroju – wahania nastroju, takie jak drażliwość, płaczliwość, czy depresja, są częstymi objawami menopauzy.
• Problemy ze snem – bezsenność, budzenie się w nocy, czy trudności z zasypianiem są również częstymi objawami menopauzy.
• Suchość pochwy – suchość pochwy może powodować ból podczas stosunku, pieczenie, czy świąd.
• Problemy z pamięcią i koncentracją – problemy z pamięcią i koncentracją mogą być spowodowane przez zmiany hormonalne, które zachodzą w okresie menopauzy.
• Zmiany w wyglądzie skóry – skóra może stać się sucha, cienka, i bardziej podatna na uszkodzenia.
• Utrata masy mięśniowej – utrata masy mięśniowej może prowadzić do osłabienia i zwiększonego ryzyka upadków.

W przypadku wystąpienia objawów menopauzy warto udać się do lekarza. Lekarz może zlecić badania, które pomogą ustalić przyczynę objawów i w razie potrzeby zalecić odpowiednie leczenie.

Leczenie menopauzy może obejmować:

• Terapię hormonalną – terapia hormonalna może złagodzić objawy menopauzy, takie jak uderzenia gorąca, potliwość, czy suchość pochwy.
• Leki niehormonalne – leki niehormonalne, takie jak leki przeciwdepresyjne, czy leki przeciwhistaminowe, mogą być skuteczne w leczeniu niektórych objawów menopauzy.
• Zmiany stylu życia – zmiany stylu życia, takie jak zdrowa dieta, regularna aktywność fizyczna, i unikanie stresu, mogą również pomóc w łagodzeniu objawów menopauzy.

Wybór metody antykoncepcji zależy od wielu czynników, takich jak wiek, stan zdrowia, styl życia, czy preferencje osobiste.

Metody antykoncepcji hormonalnej

Metody antykoncepcji hormonalnej działają poprzez hamowanie owulacji lub utrudnianie plemnikom dotarcia do komórki jajowej. Do metod antykoncepcji hormonalnej należą:

• Tabletki antykoncepcyjne – to najpopularniejsza metoda antykoncepcji hormonalnej. Tabletki antykoncepcyjne przyjmowane są doustnie, codziennie o tej samej porze.
• Plastry antykoncepcyjne – plastry antykoncepcyjne nakleja się na skórę raz w tygodniu, przez trzy tygodnie.
• Krążki dopochwowe – krążki dopochwowe umieszcza się w pochwie raz na miesiąc.
• Zastrzyki antykoncepcyjne – zastrzyki antykoncepcyjne podaje się co trzy miesiące.
• Implanty antykoncepcyjne – implanty antykoncepcyjne umieszcza się pod skórę ramienia raz na trzy lata.

Metody antykoncepcji niehormonalnej

Metody antykoncepcji niehormonalnej nie wpływają na poziom hormonów w organizmie. Do metod antykoncepcji niehormonalnej należą:

• Prezerwatywy – prezerwatywy to najskuteczniejsza metoda antykoncepcji mechanicznej. Chronią również przed chorobami przenoszonymi drogą płciową.
• Diafragma – diafragma to środek mechaniczny, który umieszcza się w pochwie przed stosunkiem seksualnym.
• Pessar – pessar to środek mechaniczny, który umieszcza się w pochwie przed stosunkiem seksualnym.
• Metoda naturalna planowania rodziny – metoda naturalna planowania rodziny polega na obserwacji cyklu menstruacyjnego i wykluczeniu dni płodnych.

Metody antykoncepcji barierowej

Metody antykoncepcji barierowej zapobiegają przedostawaniu się plemników do macicy. Do metod antykoncepcji barierowej należą:

• Prezerwatywy
• Diafragma
• Pessar

Przy wyborze metody antykoncepcji należy wziąć pod uwagę następujące czynniki:

• Wiek – niektóre metody antykoncepcji, takie jak tabletki antykoncepcyjne, nie są zalecane dla kobiet w wieku powyżej 35 lat, które palą papierosy.
• Stan zdrowia – niektóre metody antykoncepcji, takie jak tabletki antykoncepcyjne, nie są zalecane dla kobiet z pewnymi chorobami, takimi jak nadciśnienie tętnicze, choroby wątroby, czy cukrzyca.
• Styl życia – niektóre metody antykoncepcji, takie jak prezerwatywy, wymagają regularnego stosowania.
• Preferencje osobiste – niektóre kobiety preferują metody antykoncepcji, które są łatwe w stosowaniu, podczas gdy inne preferują metody, które są bardziej skuteczne.

Tak, można omówić wyniki badań ginekologicznych podczas telekonsultacji. W rzeczywistości telekonsultacje są coraz częściej wykorzystywane do tego celu. Jest to wygodne rozwiązanie dla pacjentek, które nie mają możliwości lub nie chcą odwiedzać gabinetu ginekologicznego.

Podczas telekonsultacji lekarz może uzyskać dostęp do wyników badań ginekologicznych pacjentki, takich jak wyniki badań laboratoryjnych, wyniki badań obrazowych, czy wyniki badań cytologicznych. Lekarz może również zadać pacjentce pytania na temat jej objawów i historii medycznej.

Na podstawie tych informacji lekarz może wydać opinię na temat wyników badań ginekologicznych pacjentki. Lekarz może również udzielić pacjentce zaleceń, takich jak zmiana leków, wykonanie dodatkowych badań lub wizyta w gabinecie ginekologicznym.

Oto kilka wskazówek, jak przygotować się do telekonsultacji w sprawie wyników badań ginekologicznych:

• Pobierz swoje wyniki badań ginekologicznych i miej je pod ręką podczas konsultacji.
• Zapisz wszystkie pytania, które chcesz zadać lekarzowi.
• Zapewnij sobie ciszę i spokój w miejscu, w którym będziesz przeprowadzać konsultację.

Oto kilka wskazówek, jak przygotować się do telekonsultacji z ginekologiem:

• Zaplanuj swoją konsultację z wyprzedzeniem. Zadzwoń do lekarza lub zarejestruj się na konsultację online z wyprzedzeniem, aby mieć pewność, że masz czas na przygotowanie się.
• Pobierz swoje wyniki badań ginekologicznych. Jeśli masz jakiekolwiek wyniki badań ginekologicznych, które chcesz omówić z lekarzem, pobierz je i miej je pod ręką podczas konsultacji.
• Zapisz wszystkie pytania, które chcesz zadać lekarzowi. Przed konsultacją zastanów się, jakie pytania chcesz zadać lekarzowi. Zapisz je, aby nie zapomnieć o nich podczas konsultacji.
• Zapewnij sobie ciszę i spokój w miejscu, w którym będziesz przeprowadzać konsultację. Upewnij się, że w miejscu, w którym będziesz przeprowadzać konsultację, jest cicho i spokojnie.
• Upewnij się, że masz dobre połączenie internetowe. Podczas telekonsultacji ważne jest, aby mieć dobre połączenie internetowe, abyś mógł wyraźnie widzieć i słyszeć lekarza.

Oto kilka dodatkowych wskazówek, które mogą być pomocne podczas telekonsultacji:

• Usiądź wygodnie w dobrze oświetlonym miejscu.
• Upewnij się, że masz dostęp do papieru i długopisu, aby robić notatki.
• Ubierz się tak, aby lekarz mógł Cię łatwo obejrzeć.

Teleporada z ginekologiem to dobre rozwiązanie dla kobiet, które:

• Chcą uzyskać szybką poradę medyczną.
• Nie mają możliwości umówienia się na wizytę w gabinecie lekarskim.
• Chcą zachować dyskrecję.

Podczas teleporady ginekolog przeprowadzi z pacjentką szczegółowy wywiad medyczny, aby zebrać informacje o jej problemach zdrowotnych. Może również zażądać od pacjentki przesłania zdjęć lub nagrań, które pomogą mu w postawieniu diagnozy. W przypadku konieczności dalszych badań lub leczenia ginekolog może skierować pacjentkę do gabinetu lekarskiego.