Wybity bark — zwichnięcie stawu ramiennego

sie 31, 2024 | Gastrologia

Staw ramienny cechuje się dużą ruchomością, co sprawia, że jest podatny na urazy. Zwichnięcie przednie barku stwierdza się wtedy, gdy do kontuzji doszło w czasie rotacji zewnętrznej i odwodzeniu kończyny, natomiast zwichnięcie tylne następuje podczas rotacji wewnętrznej i przywiedzenia ręki. Sprawdź, jakie są najczęstsze objawy skręcenia i naderwania stawu ramiennego!

Wybity bark – przyczyny

O wybitym barku mówimy wtedy, gdy głowa kości ramiennej przemieszcza się względem pozycji anatomicznej. Do urazu dochodzi najczęściej podczas upadku na rękę, gwałtownego ruchu barku, czy silnego uderzenia. Może również pojawić się w wyniku ataku padaczki, silnego porażenia prądem elektrycznego i udaru mózgu.

Jakie są objawy wybitego barku?

Na zwichnięcie stawu ramiennego wskazuje silny ból, któremu towarzyszy ograniczona ruchomość i osłabienie mięśni ręki. Pacjent może utrzymać kończynę tylko w jednej pozycji, a najmniejszy ruch nasila dolegliwości. Często pojawia się obrzęk i zasinienie kontuzjowanej okolicy. Niektórzy pacjenci skarżą się na mrowienie ramienia i szyi. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów należy niezwłocznie zgłosić się do lekarza. Nie wolno ruszać ręką, w przeciwnym razie narażamy się na pogłębienie urazu.

Zwichnięcie stawu ramiennego — diagnostyka

Po przeprowadzeniu wnikliwego wywiadu lekarz ocenia wzrokowo ustawienie elementów stawu. Następnie specjalista bada palpacyjnie kończynę. Aby postawić diagnozę, zleci RTG barku. Jeśli przypuszczenia się potwierdzą, ortopeda dokonuje repozycją barku w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym.

Następnie unieruchamia kończynę za pomocą gipsu lub miękkiej ortezy przywiedzeniowej. W dalszej kolejności wykonuje się tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny. Wspomniane badania obrazowe umożliwiają ocenę poszczególnych elementów aparatu ruchu, które mogły ulec uszkodzeniu.

Jak leczy się zwichnięcie stawu ramiennego?

Każda operacja wiąże się z pewnym ryzykiem powikłań. Zabieg stabilizacji barku zwiększa ryzyko rozwoju osteoporozy, nawrotem niestabilności, brakiem możliwości powrotu do maksymalnej sprawności, czy ograniczoną ruchomością.

W niektórych przypadkach konieczne jest leczenie operacyjne. Do podstawowych wskazań zaliczamy:

częste epizody wybicia barku,
rozległe uszkodzenia więzadeł, krawędzi panewki lub obrąbka stawowego,
wiek (ryzyko nawrotu urazu jest większe u osób młodych niż osób po 40 roku życia),
profesjonalne uprawianie sportu.

Zabieg zazwyczaj wykonuje się metodą artroskopową, polegającą na wprowadzeniu cienkiej, metalowej rurki z mikroskopijną kamerą przez niewielkie nacięcie.

Jak postępować w przypadku zwichnięcia stawu ramiennego?

Przede wszystkim należy unieruchomić kończynę za pomocą chusty trójkątnej lub temblaka. Nie powinniśmy natomiast samodzielnie jej nastawiać. Nie wolno podawać poszkodowanemu niczego do picia i jedzenia, gdyż może zaistnieć potrzeba podania znieczulenia podczas zabiegu. Warto schłodzić bolący bark, a następnie udać się na ostry dyżur ortopedyczny.

Zwichnięcie stawu ramiennego — rehabilitacja

Aby wrócić do pełnej sprawności, wskazany jest udział w przynajmniej dwóch sesjach fizjoterapeutycznych. Specjalista skupia się na zwiększenie ruchomości w stawach i wzmocnienie mięśni obręczy barkowej. Podczas unieruchomienia kończyny pacjent może prostować łokieć i mobilizować nadgarstek. Z biegiem czasu powinien wykonywać łagodne ćwiczenia służące uruchomieniu barku.

Nawykowe zwichnięcie barku — co to znaczy?

U niektórych osób stwierdza się nawykowe zwichnięcie stawu ramiennego, zwane również niestabilnością barku, co wynika z nieprawidłowego leczenia urazu lub jego zaniedbania. Wiotkość stawu może mieć podłoże genetyczne, ale na tego typu kontuzje narażeni są także sportowcy i osoby prowadzące aktywny tryb życia.

W zależności od rodzaju uszkodzonych struktur, rozległości urazu i ogólnego stanu zdrowia pacjenta wykonuje się operację metodą artroskopową lub otwartą. Następnie unieruchamia się kończynę za pomocą ortezy, co zapewnia optymalne warunki gojenia. Czas noszenia stabilizatora zależy od sposobu wykonania zabiegu.