Zespół cieśni nadgarstka: Jakie są objawy i jak unikać operacji?

Kto choruje na cieśń nadgarstka?

Sekretarki, informatycy, dziennikarze, muzycy i fryzjerzy są szczególnie narażeni na zespół cieśni nadgarstka. Często rozpoznaje się go u pracowników fizycznych i osób po złamaniach lub innych urazach ręki. W niektórych przypadkach przyczyniają się do tego zaburzenia hormonalne i zmiany zwyrodnieniowe.

Zespół cieśni nadgarstka – objawy

Początkowo objawy zespołu cieśni nadgarstka są łagodne. Chorym dokucza mrowienie palców, któremu może towarzyszyć ból stawu ramiennego i łokcia. Z biegiem czasu pojawia się bolesne mrowienie i drętwienie ręki. Objawy często dotyczą obu kończyn.

Choroba objawia się trudnością w wykonywaniu precyzyjnych ruchów. Pacjenci nie mogą zacisnąć dłoni w pięść, a trzymane przedmioty często wypadają im z rąk. Nierzadko pojawia się problem z pisaniem na komputerze, trzymaniem telefonu, prowadzeniem samochodu, czy wypełnianiem domowych obowiązków. Dolegliwości nasilają się w nocy, niejednokrotnie prowadząc do wybudzania. W takiej sytuacji warto wstrząsnąć lub strzepnąć dłoń, co powinno przynieść ulgę.

Jak diagnozuje się cieśń nadgarstka?

Jeśli podejrzewasz u siebie zespół cieśni nadgarstka, wybierz się do lekarza rodzinnego lub bezpośrednio do ortopedy. Specjalista przeprowadza wywiad, podczas którego zapyta o rodzaj, częstotliwość, czas trwania i nasilenie dolegliwości. Poinformuj lekarza o ewentualnych urazach, zażywanych lekach i chorobach przewlekłych. Specjalista oceni czucie powierzchowne i głębokie za pomocą testu Tinela lub Phalena. Diagnostyka obejmuje także badanie elektromiograficzne (EMG), potwierdzające lub wykluczające uszkodzenie nerwu. Niekiedy wykonuje się również USG, które pozwala ocenić pogrubienie ścięgien i więzadła poprzecznego.

Leczenie cieśni nadgarstka – jak wygląda?

Sposób postępowania zależy od stopnia uszkodzenia nerwu. W przypadku łagodnych lub umiarkowanych objawów wdraża się leczenie cieśni nadgarstka bez operacji. Farmakoterapia polega na stosowaniu kortykosteroidów i suplementu witaminy B6. Dodatkowo zalecane jest unieruchomienie nadgarstka. Ważną rolę odgrywa również fizjoterapia.

Jeśli dotychczasowe metody nie przyniosły spodziewanego efektu, pacjenta kieruje się na operację cieśni nadgarstka. Specjalista wykonuje niewielkie nacięcie w okolicy nadgarstka, po czym uwalnia nerwy obwodowe ręki. Na koniec zakłada 1-2 szwy wchłanialne, dzięki czemu nie trzeba zgłaszać się na ich usunięcie. Operację zazwyczaj przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym – metodą endoskopową lub mikrochirurgiczną w powiększeniu optycznym. Pacjent może wrócić do domu w tym samym dniu.

Zespół cieśni nadgarstka – rehabilitacja

Po operacji na cieśń nadgarstka pacjent powinien oszczędzać rękę, w przeciwnym razie naraża się na nawrót objawów. Podczas gojenia się rany warto unieruchomić rękę na temblaku, na wysokości serca. Ważną rolę odgrywa rehabilitacja, która rozluźnia bliznę pooperacyjną i zmniejsza dolegliwości bólowe. Pierwsze sesje przeprowadza się po wygojeniu skóry, co ma miejsce po ok. 2 tygodniach. Wykonuje się na nich ćwiczenia ruchowe nadgarstków i neuromobilizację. Z biegiem czasu rehabilitacja może obejmować również

masaże,

elektrostymulację,

falę uderzeniową,

termoterapię,

laseroterapię,

magnetoterapię,

jonoferezę,

Należy pamiętać, że o sposobie rehabilitacji decyduje fizjoterapeuta. Specjalista bierze pod uwagę siłę mięśniową, zakres ruchomości i postawę ciała pacjenta.

Hydrodekompresja cieśni nadgarstka – na czym polega?

Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi spodziewanych efektów, specjalista może nas skierować na hydrodekompresję cieśni nadgarstka. To skuteczna i małoinwazyjna metoda, polegająca na wstrzykiwaniu soli fizjologicznej lub innego płynu do kanału nadgarstka. W ten sposób nerw zostaje oddzielony od otaczającej go tkanki, co przynosi natychmiastową ulgę.

Zabieg jest przeprowadzany w znieczuleniu miejscowym, dzięki czemu pacjent nie odczuwa bólu. Hydrodekompresję cieśni nadgarstka wykonuje się pod kontrolą USG, w związku z tym lekarz precyzyjnie celuje w chorobowo zmienione miejsca. Procedura trwa około 10-15 minut. Zabieg wymaga wyjątkowej precyzji, dlatego warto skorzystać z pomocy specjalisty.