Zaburzenia hormonalne: Jakie są objawy i jak diagnozować problemy endokrynologiczne?
Niedoczynność i nadczynność tarczycy, choroba Cushinga, zespół policystycznych jajników, prolaktynoma to tylko kilka przykładów zaburzeń hormonalnych. Do najczęstszych przyczyn zaliczamy predyspozycje genetyczne, niektóre leki, przebyte urazy, czy leczenie immunosupresyjne. Do czynników ryzyka należy także przewlekły stres, zanieczyszczenie powietrza, palenie papierosów i złą dietę. W przypadku wystąpienia niepokojących objawów powinniśmy się umówić do endokrynologa!
Choroby hormonalne – przyczyny
Zaburzenia hormonalne dotyczą zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Mogą mieć podłoże autoimmunologiczne, co oznacza, że układ odpornościowy zaczyna traktować własne tkanki jako obce, w związku z tym stara się je zniszczyć. Do częstych przyczyn nierównowagi hormonalnej zaliczamy także:
- uwarunkowania genetyczne,
- przewlekły stres,
- infekcje,
- choroby nowotworowe,
- niektóre leki,
- złą dietę.
Przykłady zaburzeń hormonalnych – lista
W zależności od tego, który gruczoł funkcjonuje nieprawidłowo, wyróżniamy następujące rodzaje zaburzeń hormonalnych:
- Choroba Addisona – nadnercza nie produkują wystarczającej ilości aldosteronu i kortyzolu. Obserwuje się następujące objawy: zmęczenie, spadek masy ciała, męczliwość, nudności, bóle mięśniowo-stawowe, luźne stolce. Diagnostyka obejmuje wywiad lekarski i badanie fizykalne. Oprócz tego należy wykonać morfologię i oznaczyć stężenie glukozy, elektrolitów, mocznika, kreatyniny. Specjalista zleci badanie w kierunku przeciwciał przeciwnadnerczowych.
- Zespół Cushinga – zespół objawów związanych z długotrwale podwyższonym poziomem kortyzolu, zwanym hormonem stresu. Do najczęstszych symptomów zaliczamy: przyrost masy ciała, wzmożone pragnienie i apetyt, wielomocz, podwyższony poziom glukozy we krwi, osłabienie siły mięśniowej. Aby postawić diagnozę, wykonuje się badania laboratoryjne (w tym morfologię krwi, lipidogram, stężenie glukozy, wapnia, fosforu, kortyzolu i hormonu adrenokortykotropowego). Ponadto specjalista może skierować pacjenta na densytometrię kości, RTG klatki piersiowej, tomografię komputerową i rezonans magnetyczny.
- Nadczynność tarczycy – gruczoł produkuje zbyt dużą ilość trijodotyroniny (FT3) i tyroksyny (FT4), co skutkuje utratą wagi, nerwowością, nadmierną potliwością i szybkim biciem serca. Aby ją rozpoznać, należy oznaczyć poziom hormonów tarczycy.
- Niedoczynność tarczycy – gruczoł tarczowy nie produkuje wystarczającej ilości hormonów, co prowadzi do suchości skóry, zaparć, depresji, ciągłego uczucia zmęczenia, mniejszej tolerancji wysiłku i przyrosty masy ciała. Do postawienia diagnozy niezbędne jest oznaczenie stężenia hormonów tarczycy.
- Cukrzyca – związana z niewystarczającą produkcją insuliny lub nieodpowiednią reakcją na hormon. Może się objawiać wzmożonym pragnieniem, uczuciem suchości w jamie ustnej, częstomoczem, osłabieniem, chudnięciem, nadmiernym apetytem. Jak rozpoznaje się cukrzycę? W pierwszej kolejności oznacza się poziom glukozy na czczo, a w przypadku wystąpienia nieprawidłowości, pacjenta kieruje się na doustny test obciążenia glukozą.
Zaburzenia hormonalne – objawy i leczenie
Dolegliwości zależą od tego, który gruczoł pracuje nieprawidłowo. Niektóre choroby hormonalne nie powodują swoistych objawów, co utrudnia postawienie diagnozy. Jeśli stwierdzamy u siebie objawy zaburzeń hormonalnych, umówmy się do endokrynologa. Specjalista przeprowadzi wywiad i zleci niezbędne badania, aby ustalić przyczynę dolegliwości. Po postawieniu diagnozy wdroży leczenie farmakologiczne, przywracające równowagę hormonalną. Oprócz tego pacjent powinien wprowadzić zdrową dietę, a także ograniczyć używki i sytuacje stresowe.
Wśród najczęściej zgłaszanych symptomów wymienia się:
- przyrost wagi,
- zaparcia lub biegunki,
- hirsutyzm (nadmierne owłosienie u kobiet),
- zaburzenia snu,
- spadek libido,
- nieregularne lub bolesne miesiączki,
- wahania nastrojów,
- suchość skóry,
- nasilający się trądzik,
- przerzedzenie lub utrata włosów,
- wahania wagi,
- niepłodność.
Niektóre zaburzenia hormonalne da się wyleczyć, ale w większości przypadków terapia trwa przez całe życie. W przypadku niedoczynności stosuje się leki doustne lub w formie zastrzyków. Dzięki temu można uzupełnić poziom hormonów w organizmie. Leczenie nadczynności zależy od przyczyny i przebiegu choroby.
Dodatkowe informacje:
- Konsultacja odpłatna z Internistą jeżeli masz objawy przeziębienia TUTAJ
- Strona Ministerstwa Zdrowia: Dla Zdrowia Polaków