Wnętrostwo – czym jest? Przyczyny, objawy i leczenie

Jakie są najczęstsze przyczyny niezstąpienia jąder?

W okresie płodowym dochodzi do zstępowania jąder, a zaburzenia mogą mieć różne przyczyny. Wśród nich wyróżniamy czynniki hormonalne, w tym:

niedobór testosteronu, gonadotropin i hormonu antymullerowskiego (AMH),

zespół niewrażliwości na androgeny,

dysgenezja jąder.

Zbyt krótki powrózek nasienny może prowadzić do niezstąpionego jądra. Warto również wspomnieć o czynnikach środowiskowych i prenatalnych – cukrzycy ciążowej, paleniu papierosów i piciu alkoholu przez przyszłą mamę, narażeniu na pestycydy, niskiej masie urodzeniowej, czy wcześniactwie.

Wędrujące jądra – objawy

Mianem wnętrostwa określamy stan, w którym jedno lub dwa jądra tymczasowo uciekają do kanału pachwinowego, zamiast pozostać w mosznie. Najczęściej rozpoznaje się je u dzieci, ale może też wystąpić u nastolatków i młodych dorosłych. Jeśli jądro przez dłuższy czas nie wraca do moszny, koniecznie zgłośmy się do lekarza. Podobnie postępujemy w przypadku bólu, obrzęku i zaczerwienienia. Specjalista może zalecić regularne kontrole, bądź zabieg chirurgiczny.

Wczesna diagnoza i leczenie wnętrostwa zmniejszają ryzyko powikłań, takich jak niepłodność i nowotwór jądra.

Niezstąpienie jąder – diagnostyka

Jeśli podejrzewamy u siebie uciekające jądro, umówmy się do urologa. Specjalista sprawdzi obecność i symetrię jąder w mosznie, a jeżeli ich nie wykryje, zbada kanał pachwinowy lub jamę brzuszną. W razie potrzeby lekarz może delikatnie zmienić ich pozycję. W niektórych przypadkach niezbędne okazuje się przeprowadzenie następujących badań:

USG,

rezonans magnetyczny z kontrastem,

tomografia komputerowa,

laparoskopia.

Niekiedy nie udaje się znaleźć jądra, wówczas lekarz zleci oznaczenie poziomu testosteronu, LH i FSH. Często wykonuje się test stymulacji hCG (gonadotropiną kosmówkową) i kariotyp.

Jak leczy się wnętrostwo?

Sposób postępowania zależy od wieku pacjenta I stopnia zaawansowania problemu. U niemowląt przypadłość często ustępuje w ciągu 6 miesięcy, w związku z tym zaleca się baczną obserwację. Jeśli nie doszło do samoistnego zstąpienia jądra wskazana jest interwencja chirurgiczna. Przeprowadza się ją nie później niż do 2 roku życia. Specjalista sprowadza je do moszny i stabilnie umocowuje.

Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym. Zanim jednak to nastąpi, pacjent powinien wykonać morfologię, układ krzepnięcia krwi i USG. Istnieją dwie metody:

Klasyczna (otwarta) – stosuje się ją, gdy jądro znajduje się w kanale pachwinowym.

Laparoskopowa – znajduje zastosowanie w przypadku wędrujących jąder do brzucha. Specjalista wykonuje niewielkie nacięcie, co pozwala na lepszą ocenę stanu pacjenta.

W zależności od metody pacjent wraca do domu tego samego dnia lub po 24 godzinach.

Zalecenia po zabiegu

Należy unikać intensywnej aktywności przez 2-4 tygodnie po operacji. Pacjent powinien pielęgnować ranę, aby zapobiec zakażeniu. Przede wszystkim należy zadbać o to, aby miejsce pozabiegowe było czyste i suche. W razie potrzeby można do zdezynfekować środkiem antyseptycznym. Jeśli odczuwa ból, może przyjmować paracetamol lub Ibuprofen. Kąpiel pod prysznicem jest zazwyczaj dozwolona po 2-3 dniach, a w wannie dopiero po 10-14 dniach. Specjalista najczęściej zakłada szwy wchłanialne, dlatego nie trzeba zgłaszać się na ich zdjęcie.

Zaczerwienienie, ropna wydzielina, obrzęk i gorączka wskazują na infekcję, w związku z tym wymagają pilnej konsultacji z lekarzem. Podobnie postępujemy, gdy jądro wydaje się bardzo twarde, boli lub pozostaje nieruchome. Wczesne rozpoznanie pozwala na wdrożenie leczenia przed pierwszym rokiem życia, co zwiększa szanse na prawidłowy rozwój jąder.