Wirusowe zapalenie wątroby typu D - Żółtaczka D

Przyczyny i objawy wirusowego zapalenia wątroby typu D

Największe ryzyko zarażenia wirusem HDV obserwuje się w Afryce, Azji, Rumunii i regionie Morza Śródziemnego. Żółtaczka typu D zawsze współistnieje z wirusowym zapaleniem wątroby typu B. HDV, zwany również wirusem delty, nie potrafi samodzielnie się namnażać.

Do zakażenia może dojść drogą okołoporodową, krwi lub płciową. Do najważniejszych czynników ryzyka zaliczamy:

ciążę i poród,

zabiegi kosmetyczne i stomatologiczne

zażywanie narkotyków,

kontakt seksualny bez prezerwatywy,

badania, podczas których dochodzi do naruszenia ciągłości skóry,

przetaczanie krwi (obecnie ryzyko jest minimalne).

Wśród najczęstszych objawów wirusowego zapalenia wątroby typu D wymienia się ból brzucha, mięśni i stawów, brak apetytu, ciemny mocz i gorączkę. Może im towarzyszyć ciągłe uczucie zmęczenia, nudności i wymioty. To oznacza, że choroba ma podobny przebieg do WZW B.

Z biegiem czasu obserwuje się objawy żółtaczki typu D, takie jak zażółcenie oczu i skóry. Nie wolno ich bagatelizować, w przeciwnym razie narażamy się na marskość wątroby, niewydolność narządu i rak wątrobokomórkowy (HCC). U niektórych nosicieli wirusa HBV dochodzi do nadkażenia HDV, w konsekwencji WZW typu B ma ostrzejszy przebieg. Może prowadzić do ciężkiej niewydolności wątroby, a nawet zgonu.

Wirusowe zapalenie wątroby typu D – diagnostyka

W pierwszej kolejności lekarz przeprowadza wywiad, podczas którego powinniśmy poinformować go o rodzaju, nasileniu, częstotliwości i czasie trwania objawów. W przypadku bólu postarajmy się, jak najdokładniej określić jego umiejscowienie. Ponadto specjalista zleci następujące badania:

morfologia,

bilirubina,

próby wątrobowe,

przeciwciała anty-HDV w klasie IgG i IgM.

Jak przebiega leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu D?

Leczenie WZW D zależy od jego postaci. W przypadku ostrego zakażenia zaleca się odpoczynek, odpowiednią dietę i całkowitą rezygnację z alkoholu. Specjalista może też zalecić odstawienie niektórych leków, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia wątroby. Leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu D o charakterze przewlekłym wymaga wdrożenia farmakoterapii. Obejmuje stosowanie leków łagodzących objawy i przeciwwirusowych.

Jaka dieta przy WZW D?

Przede wszystkim ograniczmy spożycie błonnika, występującego w pełnoziarnistych produktach zbożowych, nasionach roślin strączkowych, surowych owocach i warzywach. Ponadto zrezygnujmy z sosów, marynat, czosnku, chrzanu, czy octu. Zamiast tego sięgnijmy po delikatne przyprawy, takie jak lubczyk, tymianek, majeranek, bazylia i kolendra. Unikajmy żywności wysoko przetworzonej, która obciąża wątrobę. Wzbogaćmy jadłospis o chude mięso, gotowane warzywa, niskotłuszczowy nabiał, kleiki, budynie i kisiele. W razie potrzeby skonsultujmy się z dietetykiem.

WZW typu D – profilaktyka

W pierwszej kolejności należy podjąć kroki zmierzające do ograniczenia rozprzestrzeniania się wirusa.

W tym celu powinniśmy przestrzegać zasad higieny i poinformować bliskich o ryzyku zakażenia. Oprócz tego używajmy własnych przyborów toaletowych, w tym maszynki do golenia, szczoteczki do zębów, narzędzi do manicure.

Aby zmniejszyć ryzyko zachorowania, warto zaszczepić się przeciw WZW B. Jeśli jesteśmy narażeni na kontakt z HDV, powinniśmy regularnie badań morfologię i enzymy wątrobowe. Dzięki temu możemy błyskawicznie reagować na ewentualne nieprawidłowości.

Warto przypomnieć, że wątroba produkuje wszystkie inhibitory i czynniki krzepnięcia, z wyjątkiem czynnika von Willebranda (vWF). Jak ocenić ryzyko krwawienia u osoby z marskością? Należy wykonać morfologię, a następnie przyjrzeć się liczbie płytek (PLT). Wynik powinien wynosić przynajmniej 50-60 tys/mm3, aby doszło do wytworzenia skrzepu.