Hiperlordoza lędźwiowa – objawy, ćwiczenia, rehabilitacja

Pogłębiona lordoza lędźwiowa – objawy

Dolegliwości zależą od stopnia zaawansowania schorzenia i ewentualnej obecności dodatkowych chorób układu mięśniowo-szkieletowego. Charakterystycznym objawem jest ból w dolnej części pleców, nasilający się do długim siedzeniu, staniu lub wysiłku fizycznym. Ponadto obserwuje się przykurcz prostowników grzbietu i mięśni biodrowo-lędźwiowych. Chorzy mają wystający brzuch, pomimo prawidłowej masy ciała. Przypadłość wynika z osłabienia mięśni brzucha i przodopochylenia macicy.

Na nadmierną lordozę lędźwiową wskazuje też uwypuklenie pośladków i wygięciem klatki piersiowej do przodu. Wspomniana wada postawy przyczynia się do zaburzeń równowagi. W niektórych przypadkach dochodzi do ucisku na nerwy, co objawia się drętwieniem, mrowieniem i bólem promieniującym do nóg.

Jak rozpoznać hiperlordozę lędźwiową?

Diagnostyka hiperlordozy lędźwiowej opiera się na szczegółowym wywiadzie, podczas którego lekarz pyta o lokalizację, intensywność i częstotliwość dolegliwości bólowych. Ponadto stara się zebrać informacje na temat:

stylu życia pacjenta,

przebytych urazów,

chorób przewlekłych,

problemów z postawą ciała.

Następnie specjalista wykonuje badanie fizykalne, podczas którego zwraca szczególną uwagę na wygięcie kręgosłupa w pozycji siedzącej i stojącej. Oprócz tego ocenia zakres ruchomości stawów, chód pacjenta, elastyczność i napięcie mięśni.

Może również skierować pacjenta na następujące badania obrazowe: rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa lub RTG. Niekiedy stosuje się bardziej zaawansowane metody, takie jak:

Fotogrametria – polega na wykonywaniu zdjęć pacjenta w określonych pozycjach, a następnie analizowaniu ich przy użyciu specjalnego oprogramowania. W ten sposób można ocenić postawę ciała i monitorować postępy leczenia.

Platformy stabilometryczne – umożliwiają dokładną ocenę rozkładu ciężaru na stopach i równowagi ciała.

Diagnostyka polega również na wykluczeniu schorzeń powodujących podobne objawy – wady wrodzone (np. rozszczep kręgosłupa), kręgozmyk (przesunięcie jednego kręgu względem drugiego, zazwyczaj obserwuje się je w odcinku lędźwiowym), dyskopatia lędźwiowa, czy skolioza (skrzywienie boczne kręgosłupa).

Lordoza lędźwiowa – ćwiczenia

Hiperlordoza lędźwiowa objawia się nadmiernym wygięciu kręgosłupa do przodu w płaszczyźnie strzałkowej, co skutkuje bólem pleców, napięciem mięśni, mrowieniem nóg i bólem stawów biodrowych. Aby złagodzić dolegliwości, warto regularnie wykonywać ćwiczenia. Uklęknij na jednym kolanie, a drugą nogę wysunąć do przodu, tworząc przy tym kąt prosty. Przesuń biodro lekko do przodu, aż poczujesz rozciąganie w okolicy biodra drugiej nogi. Utrzymaj pozycję przez 30 sekund. Wykonaj po trzy powtórzenia na każdą nogę. Możemy też wykonać mostek biodrowy. Kładziemy się na plecach, zginamy nogi w kolanach, a stopy ustawiamy płasko na podłodze. Napinamy pośladki, unosimy biodra, tworząc linię prostą od kolan do ramion. Utrzymujemy pozycję przez 5 sekund, po czym powoli opuszczamy biodra. Powtarzamy 10-15 razy.

Kolejne ćwiczenie polega na przyciąganiu kolan do klatki piersiowej. Połóż się na plecach i wyprostuj nogi. Przyciągnij kolano do klatki piersiowej i obejmij je rękami. Pozostań w pozycji przez 20-30 sekund. Powtórz po 4-5 razy na każdą nogę.

Aby ćwiczenia przyniosły zamierzony efekt, należy je połączyć z terapią manualną, koncentrującą się na rozluźnianiu mięśni i mobilizacji stawów. Dodatkowo pacjent powinien nauczyć prawidłowych nawyków posturalnych. Zalecane są również następujące zabiegi fizykoterapeutyczne:

prądy TENS,

ciepłolecznictwo,

ultradźwięki.

Czy hiperlordozę można wyleczyć?

Wiele zależy od tego, czy mamy do czynienia z funkcjonalną hiperlordozą, czy strukturalną. W pierwszym przypadku schorzenie spowodowane jest nieprawidłowymi nawykami ruchowymi, osłabieniem mięśni stabilizujących kręgosłup, czy przykurczami mięśni. Dobrze dobrana terapia pozwala skorygować wadę postawy. Z kolei strukturalna hiperlordoza lędźwiowa związana jest ze złamaniami, wadami wrodzonymi lub chorobami zwyrodnieniowymi. W takiej sytuacji nie zawsze można ją całkowicie wyleczyć.