Choroba Crohna: Jak żyć z przewlekłą chorobą jelit?

Choroba Leśniowskiego-Crohna – jakie są objawy?

Chorzy zazwyczaj skarżą się na biegunki, ostre bóle brzucha, osłabienie i gorączkę. W wielu przypadkach pojawia się też utrata masy ciała. Dolegliwości są nieswoiste, co utrudnia postawienie diagnozy. Objawy choroby Crohna zależą od lokalizacji, rozległości i stopnia zaawansowania zmian zapalnych. Jeśli są one umiejscowione w górnej części przewodu pokarmowego, powstają afty i owrzodzenia. Pacjenci często skarżą się na ból jamy ustnej. W przypadku zajęcia przełyku mogą pojawić się trudności z połykaniem. Chory odczuwa wtedy dyskomfort lub ból. Nierzadko pojawiają się również objawy pozajelitowe, które dotyczą stawów (zwykle kręgosłupa), dróg żółciowych, skóry, oczu lub dróg moczowych.

Choroba Leśniowskiego-Crohna – diagnostyka

Jeśli podejrzewamy u siebie nieswoistą chorobę zapalną jelit, umówmy się na wizytę u gastrologa. Specjalista przeprowadzi wywiad, po czym zleci niezbędne badania laboratoryjne. Obejmują one morfologię krwi, CRP (białko C-reaktywne), próby wątrobowe, poziom elektrolitów, żelaza i ferrytyny. Wskazane jest także oznaczenie stężenia kalprotektyny w kale. Ponadto gastrolog może skierować pacjenta na badania endoskopowe – kolonoskopię i gastroskopię.

Na czym polega leczenie choroby Crohna?

Jak złagodzić objawy nieswoistego zapalenia jelit? Przede wszystkim warto wprowadzić dietę lekkostrawną, zakładającą zwiększone spożycie białka i ograniczenie tłuszczu. Zwróćmy uwagę, żeby była ona bogata w kwas foliowy, witaminę B12 i żelazo. Produkty powinny mieć niski indeks glikemiczny, dzięki czemu zapobiegają wzdęciom. W okresie zaostrzenia choroby powinniśmy unikać produktów o wysokiej zawartości błonnika. Specjaliści zalecają wówczas dietę płynną, a przez następne 2-3 dni – półpłynną.

Leczenie choroby Crohna wymaga kompleksowego podejścia. Dieta odgrywa bardzo ważną rolę, ale pacjent powinien też rzucić palenie, unikać stresu i niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ). Farmakoterapia obejmuje środki immunomodulujące, leki biologiczne (zawierające przeciwciała monoklonalne) lub glikokortykosteroidy. W razie potrzeby lekarz zaleci stosowanie antybiotyki, środków przeciwbólowych i przeciwbiegunkowych.

Wrzodziejące zapalenie jelit – objawy i leczenie

Wrzodziejące zapalenie jelita, podobnie jak choroba Leśniowskiego-Crohna, należy do najczęstszych nieswoistych chorób zapalnych jelit. W pierwszym przypadku zmiany dotyczą tylko odbytnicy, bądź okrężnicy i odbytnicy, podczas gdy w drugim mogą być zlokalizowane w każdym odcinku przewodu pokarmowego. Nie wiadomo, jaka jest dokładna przyczyna, ale specjaliści wskazują uwarunkowania genetyczne, zaburzenia mikroflory jelitowej lub czynniki immunologiczne. W okresie zaostrzenia chorzy zazwyczaj skarżą się na:

osłabienie,

biegunki (niekiedy z domieszką krwi),

gorączkę,

obrzęki,

odwodnienie,

utratę masy ciała,

tachykardię (przyspieszenie akcji serca).

Leczenie wrzodziejącego zapalenia jelit polega na połączeniu farmakoterapii i diety. Służy ono wygojeniu błony śluzowej, co zmniejsza ryzyko nawrotu dolegliwości. W zależności od nasilenia objawów i lokalizacji zmian stosuje się glikokortykosteroidy, leki immunosupresyjne, sulfasalazynę, mesalazynę, czy leki biologiczne. Ciężka postać wrzodziejącego zapalenia jelit wymaga hospitalizacji. W razie potrzeby lekarz kieruje pacjenta na operację.

Choroba jelita cienkiego może dotyczyć osób w każdym wieku. Aby złagodzić objawy, potrzebna jest szybka i trafna diagnoza. Nie bagatelizujmy objawów, ponieważ nieleczony stan zapalny zaburza mikroflorę jelitową. W niektórych przypadkach prowadzi nawet do uszkodzenia przewodu pokarmowego. Wśród najczęstszych schorzeń wymienia się celiakię, zespół rozrostu bakteryjnego (SIBO), nowotwory, chorobę Whipple’a i enteropatię z utratą białka. Podobnie powinniśmy postępować w przypadku zmian zapalnych dotyczących jelita grubego.