Wirusowe zapalenie wątroby typu C – Żółtaczka C

sie 31, 2024 | Gastrologia, Informacje medyczne

Z badań prowadzonych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wynika, że na świecie żyje 71 mln ludzi z przewlekłym WZW C. W Polsce zmaga się z nią około 150 tys. osób. Niestety, wiele z nich nie zdaje sobie z tego sprawy. Choroba może przybrać formę ostrą lub przewlekłą. Wczesne stadium infekcji zazwyczaj nie daje objawów, dlatego tak ważną rolę odgrywają badania przesiewowe. Z poniższego artykułu dowiesz się, jak wygląda diagnoza i leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu C.

WZW C – co warto wiedzieć?

Chorobę wywołuje wirus HCV, czyli otoczkowy wirus ssRNA, należący do rodziny Flaviviridae. Możemy wyróżnić sześć genotypów, z czego każdy dzieli się na podtypy. Eksperci podkreślają, że różnią się one odpowiedzią na leczenie. U 75% pacjentów w Polsce rozpoznaje się podtyp B genotypu 1, który najsłabiej reaguje na leczenie. Niestety, wiele osób nie zdaje sobie sprawy z infekcji.

Wirus HCV wywołuje stan zapalny w hepatocytach, który prowadzi do wystąpienia zmian martwiczo-zapalnych. W 20-40% przypadków zakażenie ustępuje samoistnie. Jeśli choroba trwa dłużej niż 6 miesięcy, mówimy o przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby typu C. Okres inkubacji trwa od 2 tygodni do 5 miesięcy.

Najczęstsze przyczyny wirusowego zapalenia wątroby typu C

Do zakażenia wirusem HCV dochodzi w wyniku naruszenia ciągłości tkanek lub kontaktu błon śluzowych, czy też uszkodzonej skóry z krwią, nasieniem, bądź innymi płynami ustrojowymi. Żółtaczka typu C jest mniej zaraźliwa niż wirusowe zapalenie wątroby typu B. Do czynników ryzyka zaliczamy:

stosowanie niejałowych narzędzi kosmetycznych i medycznych,
przeszczep narządów,
przetaczanie zakażonej krwi lub preparatów krwiopochodnych,
stosowanie narkotyków dożylnych,
stosunek seksualny bez prezerwatywy z osobą chorą.

Istnieje wysokie ryzyko przeniesienia wirusa z matki na dziecko podczas porodu. Nie ma natomiast wystarczających dowodów na transmisję HCV przez łożysko.

Jakie są objawy wirusowego zapalenia wątroby typu C?

WZW C często przebiega bezobjawowo, dlatego wykrywa się je przypadkowo lub w późnym stadium choroby. Nieleczone schorzenie prowadzi do groźnych powikłań, takich jak marskość wątroby lub rak wątrobowokomórkowy. U pozostałych osób obserwuje się nudności, obniżenie nastroju, ból brzucha, mięśni i stawów. Niekiedy stwierdza się powiększenie wątroby, żółtaczkę typu C (zażółcenie skóry i białek oczu), jasny stolec i ciemny mocz.

WZW C – diagnostyka

Jeśli podejrzewamy u siebie objawy żółtaczki typu C, umówmy się do hepatologa, internisty lub lekarza chorób zakaźnych. Specjalista przeprowadza wywiad, podczas którego ustala, czy istnieje ryzyko zakażenia w ciągu ostatnich miesięcy. W razie potrzeby zleci oznaczenie przeciwciał anty-HCV, które pojawiają się w ciągu 4-10 tygodni od kontaktu z wirusem.

Po tygodniu od ekspozycji na patogen można stwierdzić obecność RNA HCV we krwi. Pozytywny wynik i dziesięciokrotny wzrost aktywności aminotransferazy alaninowej (ALT) w porównaniu do poziomu z poprzedniego roku świadczy o zakażeniu wirusem HCV.

Jak przebiega leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu C?

W przypadku potwierdzenia WZW C natychmiast wdraża się leczenie, obejmujące metody farmakologiczne i niefarmakologiczne. Sposób postępowania zależy od następujących czynników:

genotypu HCV,
stopnia zwłóknienia wątroby,
chorób współtowarzyszących,
dostępności do leków refundowanych.

Obecnie nie ma medykamentu, który całkowicie wyeliminowałby wirusa z organizmu. Farmakoterapia polega na stosowaniu naturalnego interferonu alfa-2b lub pegylowanego interferonu alfa–2a. Wspomniane leki cechują się dłuższym okresem półtrwania leku w surowicy. W przypadku przewlekłego WZW C łączy się je z rybawiną.

Jaka dieta przy wirusowym zapaleniu wątroby typu C?

Ważnym elementem leczenia WZW C jest wprowadzenie diety lekkostrawnej. Zadbajmy o to, żeby składała się w 70% z węglowodanów, 10% białka i 20% z tłuszczów. Zrezygnujmy z tłustych, smażonych potraw, które obciążają wątrobę. Z tego powodu unikajmy ostrych przypraw. Oprócz tego powinniśmy zadbać o odpowiednie nawodnienie organizmu. W niektórych przypadkach niezbędne jest wdrożenie żywienia pozajelitowego lub przez zgłębnik.